Abdurrahman Dilipak: Yahudi Kavminin Kısa Tarihi/Habervakti.com

Bugün size Yahudilerin kan ve göz yaşı dolu tarihinin kısa bir özetini sunacağım. Ne kendileri eylediler, ne aleme verdiler huzur ve “ahir zamanda yine kan döküyorlar ve bu kez sanırım kendi sonlarını getirecek bir cinayete imza atıyorlar. Kendi tarihlerinin sonunu getiriyorlar.

İnsanlar doğdukları ana-babayı kendileri seçmez, doğdukları zamanı ve toprağı da, aynı şekilde derilerinin rengi ve cinsiyetlerini de. Bu anlamda biz onların soylarını ya da seçtikleri dini sorgulamıyoruz. Sorguladığımız zalimlikleri ve bu zulme onları yönlendiren adına Siyonizm denilen ideolojileri ve siyasetleri.

Hz. İbrahim’den başlayalım anlatmaya: Hz. İbrâhim'in yaşadığı dönem için MÖ. 2000-1400 yılları arasında bir tarih verilmektedir. 600 yıllık bir oynama var. Hz. İbrahim’in 2 oğlu vardı, Hz. İsmail ve Hz. İshak. Yeğeni Hz. Lut’da Peygamberdi.

İsmail ve İshak Aleyhisselamın MÖ 19-18.YY arasında yaşadığı rivayet edilir. Hz. Lut’un MÖ 1800-1700 yılları arasında yaşadığı kabul edilirse 100 yıllık bir fark makul kabul edilebilir. O zaman Yakub aleyhisselamı da İsmail ve İshak aleyhisselamdan 100 yıl sonrasına tarih düşmek mümkün olabilir. Bu tarihten bir asır sonra da Hz. Yusuf geldi. O dönemde, Henüz Hz. İbrahim’in çocukları ailesi ile birlikte yaşadıkları için bir ayrışma söz konusu değil.

Rabbi’ler Hz.Musa'nın MÖ 1391–1271 arasında yaşadığını kabul etse de, bazı tarihçiler MÖ 1500’e kadar bu tarihi uzatır. Bu tarihçilere göre Mısır'dan çıkış tarihi de M.Ö. 1446 yılı olarak işaret edilir. Yani Kudüs’e gelişleri MÖ 1400’ü bulur. Yani İsrail oğulları henüz, köle ve göçer, bedevi bir topluluktur.

İsrailoğulları Kudüs’e geldiklerinde de henüz bir devlet olmamışlardı. Bir kabile olarak yaşıyorlardı. Devlet olmaları Hz. Davud zamanında oldu. Calud/Goliath’ı yendikten sonra yerleşik düzene geçerek, bölgedeki kabileler ve beyliklerle temas kurmaya başladılar. MÖ 1040–970 arasında Hz. Davud dağınık haldeki İsrail oğullarını birleştirdi, Ve bir kabile federasyonu olarak Birleşik İsrail Krallığı'nı kurdu. Aslında İsrail’in siyasi olarak tarih sahnesine çıkışı bu tarihtir. Ancak henüz Mabed inşa edilmediği için de din birliği anlamında bir merkez tesis edilmemiştir. Hz. Süleyman tarafından inşa ettirilen kırallığının 4. Yılında Mabed Kudüs'ün Eski Şehrindeki Tapınak Dağı'nda MÖ 964'te yapımına başlanmış ve 7 yıl süren inşaat MÖ 957'de bitirilmişti. (Tevrat’ta belirtildiğine göre Süleyman, tapınağının inşasına Yahudilerin Mısır’dan çıkışının 480. yılında başlamıştır). Bu Mabed din ve devlet birliğini sağlamış, Yehuda kırallığı ve İsrail Krallığı Hz. Süleyman döneminde gerçek anlamda birleşik bir devlet haline geldi.. Yine de bu devlet uzun süreli bir devlet olmadı. Kendi aralarında dini ve siyasi tartışmalar hiç bitmedi.

MÖ 605-562 yılları arasında hüküm süren Nebukadnazar / Buhtunnasr, Yahuda Devleti'ni ortadan kaldırarak Kudüs'ü ve Süleyman Mâbedi'ni yakıp yıktı.

Hz. Süleyman’ın vefatından hemen sonra Yahudiler, dini yorumlarındaki farklılıkları sebebi ile ihtilafa düştüler ve kavmiyetçilik yaptıkları için yine bölündüler ve çatışmaya başladılar. Ülkeleri bölündü.. Süleyman Mabedi güneydeki Yahuda krallığında kaldı. Bunun üzerine Mısır meliki Kudüs’e saldırdı karşı çıkanları, öldürdü ya da esir aldı, Süleyman Mabedi’ni yağmaladılar, Mabeddeki değerli bir çok şeyi alarak gittiler.

İsrailoğulları bu olaydan sonra kim neye inanacağını şaşırdı, dış ve iç tehditten dolayı mabetten eve cemaatten uzaklaştı. Tereddi başladı. Kendilerinin haklılıklarını ispat için dini metinlerde tahriflere yöneldiler. Dağınık hale gelen ve zayıf düşen Yahudilerin sahip oldukları zenginlikler eşkıyaların iştahını kabartıyordu. Çok geçmeden çevredeki kabilelerin saldırıları sonucu yağmalama ve yıkıma uğradılar.. Hz. Süleyman’ın oğlu Yahuda Kralı Revaham’ın yönetimi ile Mısır Kralı 1.Şeşong‘un arasındaki gerginlik sonunda Yahudiler yurtlarından uzaklara gittiler. Çevreye dağılanların bir kısmı gittikleri yerlerde din değiştirdiler ve putperest olanlar da oldu..

Bir kısım Yahudiler de dini toplulukların peşinden kendi cemaatlerini korumaya çalıştılar. Bunlar zaman içinde, başlarındaki din adamlarını İlah ve Rab edinerek kendilerine göre bir din uydurdular. Farklı etnik ve dini topluluklar arasındaki görüş ayrılıkları arttı. Birlik dağıldı ve herkes kendi cemaatinin Mabedine gidince birlikleri daha da zayıfladı. Ta ki Kral Yotam (MÖ 740-736) döneminde Hezekiya ve Yoşia döneminden hemen önce (MÖ 638- 609)yılları arasında, yenide birliklerini kurmak için beyt-i Makdis bölgesindeki mabedi yeniden ibadete açmak için tamirat yapıldı. Mabeddeki din dışı objeler kaldırıldı. Ancak yine de mabed yalnızlığını korudu. Yahudiler, kendi kabilelerinin din büyüklerinin peşinden gitmeyi tercih ettiler. (Aslında Yahudilerin o gün başına gelenlere bakıp, bugün bizim yaşadıklarımız üzerinde düşünmemiz gerek)

Babil krallığına bağlı olan Yahuda devleti Merkezi hükümetin taleplerine karşı çıkınca bunun üzerine Kudüs MÖ 597 yılında Buhtunnasr, namı diğer 2. Nebukadnezar tarafından işgal edildi. Babil kıralı, tapınakta kalan değerli hazineleri alarak Babil’e götürdü. Halkın tekrar isyan etmesi üzerine MÖ 586 yılında Nebukadnezar 2. bir sefer düzenledi ve Kudüs’ü işgal etti ve Mabedi yıktı. Koruyucu melekler tarafından alınıp götürülen Emanet sandığı o günden beri de bir daha bulunamadı.

Yahudilerin yasaklanan Tevrat’ı yeniden derleyip toparladığı için, (haşa) “Allah’ın oğlu” dedikleri, Üzeyir aleyhisselam önderliğinde Babil sürgününden dönen Yahudiler, yıkılan mabedin yerine yeni bir tapınak inşasına başlamış ve bu tapınağı MÖ 515'te tamamlanmıştır.

Ayasofya; İmparator Justinianos tarafından, mimar İsidoros ile Anthemios'a yaptırıldı. 532’de başlanan yapı 5 yılda tamamlan dı Justinianos, bu mabed ile “Süleyman’ı kıskandıracağını” söylüyordu. Hac için insanların, Kudüs’e değil, İstanbul’a geleceklerini söylüyordu. Yani Kudüs’ün de onlar için İstanbul’dan farkı yoktu. Yahudiler, Hz. Süleyman’ı, Peygamber olarak değil, bir kral olarak kabul ediyorlar. O yapı da beşeri bir yapı olarak, onların gözünde Ayasofya gibi bir şey. Yahudiler için Kudüs’ün dini açıdan özel bir değeri yok. Bu anlamda onlar için mabed, Tarihi ve kültürel bir miras. Kaldı ki, o orijinal yapı artık orada yok. Hz. Süleyman’ın yaptığı Mabed MÖ 600’den beri, orada yok. Yani aradan 2624 geçmiş. Siyonistler bu gün 2600 yıl önceki bir Mabedin kavgasını yapıyorlar.

Yahudiler aslında hiçbir zaman Kamil bir devlet olamadılar. Bugün de hala meşru bir devlet değiller. İngizlerin bölgeye soktuğu bir Truva atından başka bir şey değil bu yapı! Mısırdan sürüldüler, Kudüs’ten çıkartıldılar, Babil dönüşü de sürgünleri bitmedi, Romalılar döneminde de ne aleme rahat verdiler ne de kendileri rahat yüzü gördüler. Hz. İsa’ya yapmadıkları bırakmadılar. Kendi peygamberlerine iftiralar ettiler, öldürdüler ve öldürüldüler. İspanyadan sürüldüler, Almanya’dan sürüldüler. Kendi aralarında din ve kabile kavgaları hiç bitmedi. Gittikleri yerde rahat durmadılar ve defalarca kırıma uğradılar. Babil sürgününden önce kitabı tahrif ettiler. Üzeyir aleyhisselam, Tevrat’ı yeniden topladı. Bunlar yine tahrif ettiler. Hristiyanlığa Teslisi (Haşa) “Allah’ın oğlu” ve “Rab İsa” kavramını, sokan da bunlar. Başkalarına karşı da zalimce davrandılar.

Katolikliği kuran da hem Yahudi, hem Roma polisi olarak Tarsuslu Saul. Paganizm üzerinden bir İncil okuması ile, Hz. İsa’dan yarım asır sonra Katolizmi kuran da o.

Bakıyoruz, Vatikan’ın içinde Tapınakçıları örgütleyenler bunlar. İsrail’i kuran akıl Angilikan aklı değil mi? Ya da “Tanrıyı kıyamete zorlamak”tan söz eden Siyonist Hristiyanlık aklı Evengelik akıl değil mi? Siyonizm Avrupa’da örgütlenen bir akıl değil mi?

Babil sürgünü 48 ile 70 yıl arasında bir süre sürdü. Yani MÖ 608 - 538 ya da MÖ 586 - 516 tarihleri arasında. Bu sürgün döneminde, Arap Yahudileri, Fars Yahudileri, Kürd Yahudileri yanında yukarı doğru Ermeni ve Hazara , Karay topluluklarının ortaya çıkmalarının başlangıcı olarak kabul edilir.

Bu rakamı esas alırsak, aslında hala kamil bir Yahudi devletinden sözetmek mümkün değil. Babil sürgünü sırasında Yahudilerin Zendüştlük’ten, Mecusilik’ten, Astroloji ve Kehanet geleneğinden büyük ölçüde etkilendikleri ve bölgedeki gelenekleri etkilediği düşünülür.

Yahudiler Perslerin ardından da Helen ve İonia halklarının hakimiyeti altına girdi. Judeo-Grek etkileşimi sonucu Ferisiler ve Saduki’ler diye Yahudilik içinde farklı akımlar ortaya çıktı. MÖ 3.YY’da Helenistik Yahudilik diye bir akım ortaya çıktı. O günkü Tevrat İon halklarının diline çevrildi. O dönemdeki peygamberleri Hz. Hagay, Hz. Zekeriya ve Hz.Malaki idi. Bu dönemde Yahudiler Pers hakimiyetinde idi. Ta ki, Büyük İskender’in bölgeye gelip Persleri yenince, bu defa Yahudiler Mekadon hakimiyetine girdi. İskender ölünce bölgeye İskender’in komutanlarından Selevkos hakim oldu. Helenistik Yahudilerle, Gelenekçi Yahudiler birbirine girince Selevkos imparatoru, Dinde reforme gitti ve bazı Yahudi ibadet ve törenlerini yasakladı. Bunun üzerine Makabiler olarak bilinen Ortodoks Yahudiler Haşmonaim kabilesinin öncülüğünde isyan ederek MÖ 163-63 arasında hüküm süren Haşmonaim kırallığını kurdular. Kral Salome ölünce iki oğlu arasında iç savaş çıktı. İç savaştan kaçan ruhban sınıfın önderlik ettiği halk, Romalıları davet ettiler ve onlara sığındılar.