Siyonist soykırımcı zalimler ve destekçisi diğer emperyalistler gördüler ki Müslümanlarda bir iş yok, yaptıkları bütün zulüm ve işgal karşısında hiçbir kıpırdama yok, işgal ve katliamlarına devam ettiler ve ediyorlar. Sadece zavallı halklar birazcık bağırıp çağırıyor, hepsi o kadar. Yöneticiler kınamaktan öte bir tek adım atmıyor, bu da Siyonistler için “yürü yolun açık olsun, kim tutar seni!” anlamına geliyor, onlar da izlediğimiz gibi yapacaklarını yapıyorlar.

Şimdi bu manzarayı izleyen ve bundan cesaret alan Hindular da işe koyulmuş durumda. Ümmetin kanayan yarası Keşmir bugün bir daha kanatılıyor. Gazze kanayıp dururken şimdi bir yaramız daha açılmış durumda, gerçi Müslümanların Keşmir, Miyammar yarası hiç iyileşmemişti.

Türkiye Gazze için olduğu kadar Keşmir için de ümit bağlanan bir ülke konumunda. Zira Pakistan’ın Türkiye’den daha yakın bir dostu ve müttefiki yoktur. Bir şeyler beklemekte haklıdır da. Çünkü İstiklal savaşından bu yana Hind kıtasındaki Müslümanlar kendi üzerlerine düşeni fazlasıyla yaptıkları gibi bugün de buna hazır olduklarını göstermektedirler.

Bakalım devlet olarak Türkiye ne yapabilecek. Yoksa bu iş yine bize mi kalacak, meydanlarda birazcık protestolarla mı avunacağız ve böylece borcumuzu ödemiş mi sayılacağız?

İşin bir acı yönü, Hindistan bugünkü denklemde terör devleti israil’le aynı cenahta yer almakta yani Siyonist işgal Güney Asya’ya sıçramış durumdadır. Maalesef Hinduların İslam’a ve Müslümanlara olan düşmanlığı Yahudilerden hiç bir zaman geri kalmamıştır.

Aslında bu soykırımcı Siyonist işgalin önü Gazze’de kesilebilseydi inekperestler kendilerinde bu cesareti bulamazlardı.

Her şeye rağmen Rabbimizden ümidimizi hiç kesmedik, Siyonistler ve emperyalist dünya Gazze’de taş üstünde taş bırakmamalarına rağmen esirlerini kurtaramadıkları gibi her defasında Hamas’la masaya oturmaya mahkum olmuşlardır.

Bu düşüncelerle Cuma hepimiz için hayırlara vesile olsun.