İngiliz The Economist dergisi, kuruluşundan 76 yıl sonra İsrail'in karşı karşıya olduğu tehditlere değinerek , bu risklerden en önemlilerinin savaşın en yoğun olduğu dönemde bile İsrail'in kendi içinde ortaya çıkan riskler olduğunu kaydetti.

Dergi, bir yıl önce, özellikle aşırı sağ ve dindar milliyetçi partilerin kontrolü ele aldığı yeni işgal hükümetinden bu yana, "İsrail'in refahı, istikrarı ve güvenliğine yönelik en acil tehditlerin içeriden geldiğinin" birçok kişi için netleştiğini belirtti. , Yargıtay'ı zayıflatmayı amaçlayan radikal bir anayasa değişikliği başlattı. Önerilen reformlar yüzbinlerce yerleşimcinin sokaklara dökülmesine yol açtı.

Bu arada The Economist'e göre uzun süredir devam eden dış tehditler (Filistinliler ve İran'la devam eden çatışma) yönetilebilir görünüyordu. İsrail'in Batı Şeria'daki Filistinlilere yönelik giderek kötüleşen işgali ve Gazze ablukasının önemi bölgesel ve uluslararası düzeyde azaldı. "İsrail" 5 Arap ülkesiyle resmi diplomatik ilişkiler kurmuştu ve Suudi Arabistan'la bir atılımın çok yakında olduğu görülüyordu.

75. yıldönümünden bir yıl sonra, Gazze'de felaketle sonuçlanan bir savaşın ortasında kalan İsrail'in sınırları dışında tehlikeler beliriyor. Dergiye göre bu durum, kendisine karşı meşru bir protesto dalgasına ve onu uluslararası hukuku ihlal etmekle suçlayan yasal tedbirlere yol açtı.

Ayrıca Hizbullah'ın stratejik yıpratma savaşını başlatması ve işgal altındaki Filistin'in kuzeyindeki on binlerce yerleşimciyi evlerini terk etmeye zorlaması nedeniyle Gazze dışında tablonun kasvetli olduğuna da dikkat çekti.

Yetkili, tehdidin bölgede daha yaygın hale geldiğini, “İsrail” ve Kızıldeniz'deki destekçilerinin hedeflendiğini ve İran'ın Şam konsolosluğunu hedefleyen “İsrail”e doğrudan bir saldırı başlattığını da sözlerine ekledi.

The Economist, "İsrail'in" Mescid-i Aksa Tufanı" operasyonuna başlangıçta birlik göstererek karşılık verdiğini, ancak çatışma devam ettikçe iç bölünmelerin yeniden ortaya çıktığını, Gazze işgaline verilen desteğin ise hükümete destek anlamına gelmediğini söyledi. Yargı sistemindeki farklılıkların yerini savaşı feci şekilde yanlış yöneten politikacılara duyulan öfke aldı.