Mehmet Akif Ersoy, üzerinde çalıştığı Kuran meâlini son zamanlarda ağırlaşan ve ilerleyen hastalığına rağmen, bitirmiş ve temize çekmişti. Fakat son defa, ağır hasta olarak çıktığı İstanbul yolculuğunda (1936) ne olur ne olmaz diyerek, meâli yanında getirmemiş, Mısır’da Ayn Şems Üniversitesi’nde profesör olan yakın dostu Mehmet İhsan Efendi’ye –yani Ekmeleddin İhsanoğlunun babasına- emanet eder ve şunu vasiyet eder:

“Ben, şifa bulur, sağ salim geri dönersem, eksikliklerini tamamlar öyle basarız. Şayet ölürsem bu meâli yakarsın.”

Ekmeleddin İhsanoğlu Akif’in mealinin yakılması olayını şöyle aktarır:

“Rahmetli babam Mehmet İhsan Efendi, Akif’in çok yakın dostu idi. Akif, son İstanbul yolculuğu öncesi meâli babama verdi:

‘Ben sağ olur da gelirsem, eksikliklerini tamamlar, meâli basarız; şayet ölürsem meâli yakınız.’ dedi.

Daha sonraları, babam vefat etmeden önce beni çağırdı:

‘Evladım! Masanın sağ gözünde bir takım defterler var. Ben vefat ettikten sonra, o defterleri yakacaksın.’ dedi. Babamın vefatından bir süre geçtikten sonra, durumu İbrahim Sabri Efendi’ye bildirdim. Daha sonra masanın gözündeki meâlleri aldık. İ. Hakkı Şengüler’in Abbasiye’deki evinin balkonunda büyük bir leğen içinde meâlleri teker teker parçalayarak yaktık. Rahmetli babamın, dolayısıyla da merhum Mehmet Akif’in vasiyetini böylece yerine getirmiş olduk.”